انتها

چـــــــه رنج آورست..!!!.

می ســــــــابم با سوهــــــــانی...

تــــــــــمامیِ خطــــــــوطِ اندامـــــــــم را _

تا شـــاید پاک کنم...

اثــــــرِ لــــــمسِ سر انگــــــــشتانت را

از اعــماقِ تار و پــــــــودم

                     

یاد

زیبایی را آن لحظه در چشمانت دیدیم

 که بی خبر فرایم خواندی و در آغوش کشیدی

بی آنکه کلامی بگویی

                    

یک زن

هر چقدر محکم که باشی

باز دلت سینه ای می خواهد      برای تکیه کردن

                                                         برای گریه کردن

این همان زنانگی غیر قابل انکار است

تکیه به بازوانی که حکم  ستونهای دنیا را برایت دارد

              تنها کافیست زن باشی تا بفهمی

                               

سکوت

از یک جایی به بعد دیگه  

                         

نه دست و پا می زنی

نه بال بال میزنی

نه دل دل میکنی

نه داد و بیداد میکنی

نه گریه میکنی

نه مشتتو میکوبی تو دیوار

نه سرتو میزنی به دیوار

نه...

از یه جایی به بعد فقط سکوت میکنی...

من کیستم؟!

من..؟! چه دوحرفیه وسوسه انگیزیست..... این من! نه زیبایم ، نه مهـربانم....نه عـاشق و نه محتاج نگاهی...! فراری از دختران آهن پرست و پسران مانکن پرست.... ... فقط برای خودم هستم...خوده خودم ! مال خودم ! صبورم و عجول!! سنگین...سرگردان...مغرور...قـانع....با یک پیچیدگی ساده و مقداری بی حوصلگیه زیاد !!!